In de Eerste Wereldoorlog had Italië na lang aarzelen voor de Geallieerde zijde gekozen, maar na afloop van de oorlog was men ontevreden over de toegezegde annexaties van grensgebieden. In 1925 kwam Mussolini in Italië als dictator aan de macht. Naast zijn koloniale aspiraties had Mussolini ook zijn zinnen gezet op een deel van Zuid-Frankrijk. Hij zocht steeds meer toenadering met nazi-Duitsland en in november 1937 sloot Italië zich aan bij het Anti-Kominterpact tussen Duitsland en Japan. In mei 1939 tekende Italië het Stahlpakt, een vriendschapsverdrag met nazi-Duitsland.
De toenemende vijandigheid van het buurland baarde Frankrijk veel zorgen en dit resulteerde in de bouw van artillerie- en infanterie-ouvrages. Dicht langs de grens werden voorposten gebouwd voor de verdediging in de eerste lijn en de bergpassen die alleen met infanterie te bereiken waren.

Doordat de winters lang en streng waren, ging de bouw erg langzaam en waren veel ouvrages in mei 1940 onafgebouwd. Niettemin bewees de Maginotlinie in het Alpengebied zijn waarde; op 10 juni 1940 verklaarde Italië de oorlog aan Frankrijk, maar er werden nauwelijks resultaten geboekt. Dit kwam enerzijds door de slechte voorbereiding van het Italiaanse leger; anderszijds duurde de strenge winter met al zijn problemen tot ver in juni.

Het gebied van deze sector was al eeuwenlang gefortificeerd. Er waren twee belangrijke cols, waarlangs een vijand kon binnendringen: Col du Mont-Genèvre en de Col de Larche. De overige invalsroutes bestonden veelal uit muilezelpaden, die door de voorposten verdedigd werden.

Al in november 1929 werd een plan gepresenteerd voor de verdediging van de stad Briançon, gelegen in het verlengde van de Col du Montgenèvre. De Italiaanse batterij Chaberton met zijn acht 149mm kanonnen vormde hier een grote bedreiging. Naast een groot aantal kleine infanterieopstellingen werd slechts één artillerie-ouvrage, Janus, gebouwd.
In juni 1940 werd de Italiaanse batterij Chaberton met 54 schoten van twee batterijen 280mm mortieren uitgeschakeld.

De positie ter verdediging van de Col de Larche werd veel sterker uitgebouwd. Hier kwamen twee artillerie-ouvrages (Saint-Ours Haut en Roche-la-Croix) en een infanterie-ouvrages (Saint-Ours Bas). Roche-la-Croix kreeg zelfs een tourelle met 75mm kanonnen die het hele dal kon bestrijken.

Een derde invalsmogelijkheid was de Col de la Bonette. Hier werden twee ouvrages gebouwd, nl. Granges Communes en Restefond. Door de grote hoogte (2.700m) kon slechts enkele maanden van het jaar gebouwd worden. In 1940 waren deze ouvrage dan ook niet afgebouwd.

In juni 1940 probeerden de Italianen via de Col de Larche en het achterliggende dal Frankrijk binnen te vallen; een hevige Franse verdediging in combinatie met slecht (winter)weer verhinderden een verdere opmars.